75 Jaar in de Van Swindenstraat
De Van Swindenstraat. Een straat waar vooral veel jonge gezinnen wonen. Dat was vroeger waarschijnlijk ook al zo. Maar hoe is het om als kind daar te komen wonen, en daar te blijven wonen als je opgroeit, trouwt, zelf kinderen krijgt, en zelfs klein- en achterkleinkinderen krijgt? Mevrouw Peeters (85 jaar), die hier in 1937 als kind al kwam wonen, vertelt.
Mevrouw Peeters als meisje
"Eerst woonden we op de Blauwkapelseweg, maar daar hadden we wandluizen en daar was mijn moeder als de dood voor. Zo kwamen we in de Van Swindenstraat te wonen. Ik was 11. Na school speelden we veel op straat, stelten lopen of knikkeren, hinkelen en touwtjespringen of kaatsen met drie ballen tegen een muur. Als de lantaarns aangingen moest je naar huis. Dan borduurde ik of maakte ik Smyrna kleden. Met van die lusjes. Op zondag mochten we wel eens mee met mijn vader die op de tram werkte, over de singel naar Zeist, naar de speeltuin. Na de Mulo ging ik werken bij een reisbureau. Toen was het al oorlog."
op strooptocht in de hongerwinter
"Achter onze straat kwam de gaarkeuken. Daar kregen we botten waar al soep van getrokken was, en dan deden wij het dunnetjes over. Soms ging ik met een vriendin bedelen bij boeren in Raalte. We hadden eigenlijk wel pret. We zagen een keer bij een molenaar een stoofpot op het fornuis staan, en in de hoop dat we mochten blijven slapen om er de volgende dag van mee te genieten deed ik of
ik ziek was. Het werkte! We zijn één keer door de Duitsers gepakt, op de brug bij Zijderveld; we moesten de helft van onze aardappelen inleveren. Maar echte honger hebben we niet gehad. In die tijd heb ik mijn man ontmoet; op de foto zitten we samen op de tandem. Toen we in 1950 trouwden, gingen we bij mijn ouders inwonen."
Mevrouw Peeters en haar echtgenoot op de tandem
woningnood
"Ik bleef dus in mijn eigen huis wonen, dat vond je toen heel gewoon. Mijn man en ik beneden, mijn ouders boven. En we hadden ieder de halve schuur. Een douche was er niet, je waste je aan de wasbak. Ik moest natuurlijk stoppen met werken. We kregen twee zoons. Na mijn moeders overlijden heb ik mijn vader vijftien jaar thuis verpleegd. Hij had zijn eigen kamer boven. We hadden expres geen televisie om de jongens niet af te leiden bij het huiswerk maken, maar voor we het wisten had vader er zelf één gekocht. Wist je altijd waar de jongens waren! Die jongens zijn nu trouwens zelf grootvader, en ik heb al vijf achterkleinkinderen."
de buurt: toen en nu
"De buurt was toen mijn zoons opgroeiden een gezellige boel. Er waren wel vier slagers in de straat, een parfumerie en een wijnhandel. De Lubro bakker zat op het hoekje bij het Willem van Noortplein. Daar tegenover zat De Gruyter. Nu is het stiller, zeker nu de soos in het vroegere Badhuis verdwenen
is en ik niet meer fietsen kan. Maar met de buren heb ik het gezellig. En ik zit nog altijd op volleybal; al 55 jaar! En volgend jaar woon ik hier 75 jaar." SM
Lees meer over: Tuinwijk Wijkverhalen
Reageer
Met onderstaand formulier kunt u reageren op dit artikel. Alle velden zijn verplicht. Uw e-mailadres verschijnt niet op de site. Na het versturen van uw reactie ontvangt u een e-mail met daarin een link. U moet op die link klikken om de reactie op de site te laten verschijnen.
Ook in deze krant
no. 6, november-december 2011
Nieuwe bewoners nemen intrede op Talmalaan
• lees artikel
Hondenuitlaatclub
• lees artikel
75 Jaar in de Van Swindenstraat
• lees artikel
Zonder winkels een dooie boel
• lees artikel
Koekoekstraat fietsstraat?
• lees artikel
De Antonius Matthaeuslaan
• lees artikel
Mensen gezocht voor de nieuwe rubriek: de Metamorfose!
• lees artikel
Rectificatie
• lees artikel
Een groene kerst
• lees artikel
Bezorgers Votulastkrant wensen u fijne dagen!
• lees artikel