Votulastkrant logo

Rubriek: Ton en Elza vertellen

Hoe was het vroeger in de wijk? In 2016 laten we in deze rubriek verschillende decennia langskomen. Wijkbewoners vertellen. Deze keer: Ton en Elza vertellen over de jaren '60.

Dirk Wellerdieck, Chris en Henk Baars leerden elkaar kennen op de Lagenoord rond 1925. Samen vormden zij de Welba: ‘Voor al uw groenten, aardappelen en fruit’. Dirk begon met het ‘venten’ van groenten vanuit de handkar. Enige tijd later had hij een hondenkar en uiteindelijk zijn eerste, felbegeerde paard en wagen. De broertjes Baars, twee uit een gezin van acht, waren jonger dan Dirk maar zeker zo ambitieus. Na een aantal jaren voor Dirk gevent te hebben werden zij drieën uiteindelijk compagnons. In 1954 werd de eerste Welba winkel geopend op de Amsterdamsestraatweg. Datzelfde jaar openden ook de vestigingen op de Lessepstraat en de Willem van Noortstraat. Ton en Elza, kinderen van Chris Baars en zijn vrouw Eef, vertellen over hun jeugd.

GEEN GROENTEBOER MAAR EEN ECHTE ONDERNEMER
Opgegroeid in de crisisjaren nam vader Baars zich voor nooit meer arm te zijn. Werkdagen van vijf uur ’s morgens tot tien uur ’s avonds waren geen uitzondering en dat zes dagen in de week. Tot ver in de jaren 80 werkte Chris wel 100 uur per week en investeerde hij iedere gulden in het bedrijf. Moeder bestierde het gezin en alleen tussen 12:00 en 13:00 uur, als de winkels dicht waren, was vader even thuis. De zaken gingen goed en moeder was dolblij toen zij het wasbord en de teil kon inruilen voor een echte wasmachine. De kwaliteiten van Chris als zakenman zorgden er eveneens voor dat de familie Baars een van de eerste auto’s in de straat had. Alleen op zondag was er tijd voor het gezin.



WELBA: VEEL VOOR WEINIG EN PERFECTE SERVICE
In 1954 opende de Welba achter elkaar drie winkels. Dit was ook het moment dat er ‘vrouwelijk personeel’ werd aangenomen. De winkels waren zo populair dat er regelmatig vijf winkelmeisjes, één kassière en één van de Welba’s in de zaak stonden. Een van de principes van de heren Baars en Wellerdieck was dat de klanten goede kwaliteit voor een zo laag mogelijke prijs moesten hebben. Als het voor een dubbeltje kon, werd er geen 12 cent gevraagd. Ook zag Chris altijd de waarde van een product. Ook kleine, of kromme komkommers wist hij te verkopen. De service van de Welba was eveneens bijzonder. Ging je na een week terug met een sinaasappel waar een plekje op zat, dan kreeg je gewoon een nieuwe. In 1991 zijn de Welba winkels, die inmiddels overgenomen waren door iemand buiten de familie, gesloten. Eind van het familiebedrijf. LDR

Reageer

Met onderstaand formulier kunt u reageren op dit artikel. Alle velden zijn verplicht. Uw e-mailadres verschijnt niet op de site. Na het versturen van uw reactie ontvangt u een e-mail met daarin een link. U moet op die link klikken om de reactie op de site te laten verschijnen.

Reactie
Uw naam
Dit veld niet invullen!
Uw email
uw e-mailadres verschijnt niet op de site
 

Zoeken in votulastkrant.nl

Ook in deze krant

2016 no. 4, Juli augustus september

Het nieuwe inzamelen = zelf wegbrengen?
lees artikel

Te gast in Votulast
lees artikel

Pluk geluk
lees artikel

Ton en Elza vertellen
lees artikel

Springkussens en suikerspinnen
lees artikel

Park Picknick Poëzie
lees artikel

Beroemd door plant tegen roze wand
lees artikel

Marktplaats in de wijk
lees artikel